Chociaż standardy PFI i ISO wydają się pod wieloma względami bardzo podobne, ważne jest, aby zwrócić uwagę na często subtelne różnice w specyfikacjach i przywoływanych metodach testowych, ponieważ PFI i ISO nie zawsze są porównywalne.

Ostatnio zostałem poproszony o porównanie metod i specyfikacji przywołanych w normach PFI z pozornie podobnym standardem ISO 17225-2.

Należy pamiętać, że normy PFI zostały opracowane dla przemysłu peletów drzewnych w Ameryce Północnej, podczas gdy w większości przypadków nowo opublikowane normy ISO bardzo przypominają poprzednie normy EN, które zostały napisane na rynki europejskie.ENplus i CANplus odwołują się teraz do specyfikacji dla klas jakości A1, A2 i B, jak określono w ISO 17225-2, ale producenci produkują głównie „klasę A1”.

Ponadto, podczas gdy standardy PFI określają kryteria dla klas premium, standardowych i użytkowych, zdecydowana większość producentów wytwarza gatunki premium.To ćwiczenie porównuje wymagania klasy premium PFI z klasą ISO 17225-2 A1.

Specyfikacje PFI dopuszczają zakres gęstości nasypowej od 40 do 48 funtów na stopę sześcienną, podczas gdy ISO 17225-2 odnosi się do zakresu od 600 do 750 kilogramów (kg) na metr sześcienny.(37,5 do 46,8 funtów na stopę sześcienną).Metody badań różnią się tym, że wykorzystują różne rozmiary pojemników, różne metody zagęszczania i różne wysokości wylewania.Oprócz tych różnic, obie metody z natury charakteryzują się dużym stopniem zmienności, ponieważ test jest zależny od indywidualnej techniki.Pomimo wszystkich tych różnic i nieodłącznej zmienności, te dwie metody wydają się generować podobne wyniki.

Zakres średnic PFI wynosi od 0,230 do 0,285 cala (5,84 do 7,24 milimetra (mm). Jest to zgodne z założeniem, że producenci amerykańscy używają głównie matryc o rozmiarze jednej czwartej cala i niektórych nieco większych rozmiarów. ISO 17225-2 wymaga, aby producenci zadeklarowali 6 lub 8 mm, każdy z tolerancją plus lub minus 1 mm, co pozwala na potencjalny zakres od 5 do 9 mm (0,197 do 0,354 cala). Biorąc pod uwagę, że średnica 6 mm najbardziej przypomina zwykłą jedną czwartą cala (6,35 mm). ) rozmiar matrycy, można by oczekiwać, że producenci zadeklarują 6 mm. Nie ma pewności, w jaki sposób produkt o średnicy 8 mm wpłynie na wydajność pieca. Obie metody badawcze wykorzystują suwmiarki do pomiaru średnicy, gdzie podana jest wartość średnia.

W celu zapewnienia trwałości metoda PFI jest zgodna z metodą bębnową, w której wymiary komory wynoszą 12 cali na 12 cali na 5,5 cala (305 mm na 305 mm na 140 mm).Metoda ISO wykorzystuje podobny kubek, który jest tylko nieco mniejszy (300 mm na 300 mm na 120 mm).Nie stwierdziłem, aby różnice w wymiarach pudełek powodowały znaczącą różnicę w wynikach testów, ale teoretycznie nieco większe pudło mogłoby sugerować nieco bardziej agresywny test dla metody PFI.

PFI definiuje drobne cząstki jako materiał przechodzący przez sito z siatki drucianej o przekątnej jednej ósmej (otwór kwadratowy 3,175 mm).W przypadku normy ISO 17225-2 drobne cząstki definiuje się jako materiał przechodzący przez sito z okrągłymi otworami o średnicy 3,15 mm.Mimo że wymiary ekranu 3,175 i 3,15 wydają się podobne, ponieważ ekran PFI ma kwadratowe otwory, a ekran ISO ma okrągłe otwory, różnica w wielkości otworu wynosi około 30 procent.W związku z tym test PFI klasyfikuje większą część materiału jako miał, co utrudnia przejście testu na drobne cząstki PFI, pomimo posiadania porównywalnych wymagań dotyczących grzywien dla ISO (oba odnoszą się do limitu grzywien wynoszącego 0,5 procent dla materiału w workach).Ponadto powoduje to, że wynik testu trwałości jest o około 0,7 niższy przy badaniu metodą PFI.

W przypadku zawartości popiołu zarówno PFI, jak i ISO stosują dość podobne temperatury do spopielania, 580 do 600 stopni Celsjusza dla PFI i 550 C dla ISO.Nie zauważyłem znaczącej różnicy między tymi temperaturami i uważam, że te dwie metody dają porównywalne wyniki.Limit PFI dla popiołu wynosi 1 procent, a limit ISO 17225-2 dla popiołu wynosi 0,7 procent.

Jeśli chodzi o długość, PFI nie zezwala na to, aby więcej niż 1 procent był dłuższy niż 1,5 cala (38,1 mm), podczas gdy ISO nie zezwala na to, aby więcej niż 1 procent był dłuższy niż 40 mm (1,57 cala), a śrut nie był dłuższy niż 45 mm.Porównując 38,1 mm 40 mm, test PFI jest bardziej rygorystyczny, jednak specyfikacja ISO, zgodnie z którą żaden śrut nie może być dłuższy niż 45 mm, może sprawić, że specyfikacje ISO będą bardziej rygorystyczne.W przypadku metody testowej test PFI jest bardziej dokładny, ponieważ test jest przeprowadzany na próbce o minimalnej wielkości 2,5 funta (1134 gramów), podczas gdy test ISO jest wykonywany na 30 do 40 gramach.

PFI i ISO stosują metody kalorymetryczne do określania wartości opałowej, a oba wymienione testy dają porównywalne wyniki bezpośrednio z przyrządu.Jednak w przypadku ISO 17225-2 określony limit zawartości energii jest wyrażony jako wartość opałowa netto, określana również jako dolna wartość opałowa.W przypadku PFI wartość opałowa jest wyrażona jako wartość opałowa brutto lub wyższa wartość opałowa (HHV).Te parametry nie są bezpośrednio porównywalne.ISO określa limit, że pelety A1 muszą być większe lub równe 4,6 kilowatogodziny na kg (co odpowiada 7119 Btu na funt).Standard PFI wymaga od producenta ujawnienia minimalnej wartości HHV po otrzymaniu.

Metoda ISO dla chloru odwołuje się do chromatografii jonowej jako metody podstawowej, ale ma język pozwalający na kilka technik bezpośredniej analizy.PFI wymienia kilka akceptowanych metod.Wszystkie różnią się pod względem granic wykrywalności i wymaganego oprzyrządowania.Limit PFI dla chloru wynosi 300 miligramów (mg) na kilogram (kg), a wymóg ISO to 200 mg na kg.

PFI nie ma obecnie wymienionych metali w swoim standardzie i nie określono metody badania.ISO ma limity dla ośmiu metali i odwołuje się do metody testowej ISO do analizy metali.ISO 17225-2 wymienia również wymagania dotyczące kilku dodatkowych parametrów nieuwzględnionych w normach PFI, w tym temperatury odkształcenia, azotu i siarki.

Chociaż standardy PFI i ISO wydają się pod wieloma względami bardzo podobne, ważne jest, aby zwrócić uwagę na często subtelne różnice w specyfikacjach i przywoływanych metodach testowych, ponieważ PFI i ISO nie zawsze są porównywalne.